Hallo lieve allemaal,

Afgelopen zaterdag ben ik nog even het dorp in geweest. Aangezien ik nu gewend ben aan wat er in de hoofdstraat te zien is, heb ik mijn aandacht verplaatst naar wat daar achter is. Heb daar met opzet geen foto’s van genomen, omdat ik nu met eigen ogen zag, hoe schrijnend de situatie is en ik me geneerde om dit vast te leggen. Heb het hierover gehad met een ghanese huisgenoot. Zij zegt: sommige mensen vinden dit prima. Ze zijn ook niet in staat om er iets aan te veranderen. De enige hoop is gevestigd op de kinderen. Als die in staat zijn om onderwijs te volgen en een baan te vinden, kunnen zij de familie ondersteunen in verbetering van de leefomstandigheden.

Met hun leefomstandigheden bedoel ik ‘woonruimte’, als het meezit, 4 muren en een dak, van wat maar voorradig is. Het drinkwater wordt nog met emmers uit de put gehaald. Als ze iets verkopen, bijvoorbeeld sinasappels, dan kan dat alleen een maaltijd opleveren. Kleding is een luxe-aanschaf. Sanitaire voorzieningen zijn er niet en afval ligt overal. Naast alle vrolijke kleuren, vriendelijkheid en hulpvardigheid, is dit ook Ghana.

Wat heb ik verder beleefd. Maandag, zouden dhr Hayford en ik naar een orthopedisch training center, hier 2 uur rijden vandaan. Doel was : op tijd vertrekken, om 8 uur. Om kwart over 8 kwam de chauffeur. Toen bleek dat we een lekke band hadden, dus vertrokken we een uur later. Een oefening in geduld, en geslaagd ! Na 2 uur compleet door elkaar te zijn geschut (ontbijt bleef erin hoor) door de slechte wegen, kwamen we aan bij het center. Het eerste wat ik zag, waren allemaal mensen, die het lopen aan het oefenen waren met 1 of 2 protheses. Tja, en als therapeut, maakt je hart dan een sprongetje. Aan het hoofd van dit centrum (in 1961 opgericht door een Nederlander, ja,ja) staat nu een katholieke zuster. Dit centrum biedt plaats aan ca 70 mensen, volwassenen en kinderen, voor revalidatie. Er is een supergrote orthopedische werkplaats, waar van alles wordt gemaakt op het gebied van beugels, aangepaste schoenen, protheses (armen en benen). Tevens is het een opleidingscentrum voor orthopedische instrumentenmakers. Ook doen zij m.b.v. een mobiele werkplaats consulten door het hele land. Patiënten kunnen ook van buiten op de fysio-poli komen, en daar zat me toch een kleurrijke mega rij ! Wat een geduld. Heel indrukwekkend !

En toen weer terug. Het is opvallend, dat als je hier ergens op bezoek komt, men niet gelijk met koffie of thee aankomt, zoals in Nederland, dus wij vertrokken met een lege maag. En dan maar hopen dat je iets tegenkomt onderweg. Mac Donalds kennen ze hier nog niet. Maar het lukte onderweg even te stoppen voor een blikje Fanta. Omdat ik dorst had, gelijk een paar slokken genomen, en dat was erg verstandig, want probeer maar eens op een ontzettend slechte weg een blikje drinken rechtop te houden en dan ook nog wat te drinken. Dus goed vooruit kijken, en als er weer een paar meter asfalt kwam, snel drinken. En toen ging het regenen. Eigenlijk veel te vroeg voor het jaar. Het werd er voor de chauffeur niet makkelijker op, want alle gaten vulden zich met water, en tja, dan zie je niet meer welk gat het diepste is en je dus juist niet moet pakken. Zo is alles een belevenis ! Maar veilig thuis aangekomen.

Dinsdagavond hadden we ons geplande multiculturele avondeten. ’s Middags zijn er nog extra aardappelen gehaald, wat dit soort producten kun je hier maar erg beperkt goed houden. Weer gekozen voor de opgebakken aardappels, wortels, worstjes e.d. Maar deze keer aangevuld met rijst en een saus. We waren met z’n elven, dus weer een bestekprobleem. Het toetje, ananas, hebben we maar met cocktailprikkers gegeten. Maar voor de 8-jarige dochter was het de eerste keer dat ze met bestek at, omdat normaal gesproken met de hand wordt gegeten. Dus dat maakte het extra speciaal.

Sinds woensdag heb ik nu een originele zelfgemaakte jurk van Ghanese stof. Een van de huisgenoten kan alles maken op haar handnaaimachine. Ik ben er erg blij mee ! Zelf kleding maken wordt hier veel gedaan, vandaar al die kleurige kleding in allerlei modellen. Je wijst maar iets aan en ze kunnen het maken.

In tegenstelling tot mijn vorige brief, toch nu nog eentje tussendoor. Morgen vier ik het afscheid met de moeders en kinderen dus daar zal ik in de volgende brief over vertellen. Dus nog even geduld. Dat was het eerst voor nu. En, zoals jullie hopelijk uitzien naar mijn verhalen, zie ik steeds uit naar jullie reacties en geniet hiervan, dat maakt het contact wederzijds.

Alle liefs uit Ghana !

Groet, Marieke