Laatste nieuws

Hallo lieve allemaal,

Deze week was mijn laatste week op het project en dit heb ik vrijdag kunnen afsluiten. Het was een erg drukke week, dus de tijd vloog om. Zoals ik in de vorige brief al schreef, zou ik wat dingen aanschaffen voor de kliniek van het geld dat ik voor mijn jubileum had gekregen. Dus woensdagmiddag op stap met de accountant richting Swedru. Het was hier natuurlijk weer superdruk, want er lijkt wel elke dag markt te zijn. Ik was wel erg blij dat er iemand met me mee was, want ik had het alleen niet gered. Volgens afspraak zou de gift aan de kliniek bestaan uit: 4 stoelen, krukjes, bekleden van de matrassen, en een voedselpakket, bestaande uit: rijst, suiker, olie, vis en water. Eerst maar voor het eten. Ik begreep helemaal niets van het systeem. Bij mw A bestelling opgeven, zij gaf weer een briefje door, mw B ging het halen, kreeg ik weer een briefje terug voor betalen, betalen bij kassa 1, mw C gaf mij ook weer een briefje. Dit briefje moest ik weer laten zien bij de uitgang. Hier werd het getekend door mw D en toen was het klaar. Ja… dat dacht je. Dit gold voor het onderdeel suiker. Voor vis en olie, hetzelfde verhaal, maar dan bij kassa 2. En ik had ook nog wat frisdrank en koekjes bedacht, en je raadt het al, weer een andere kassa. Maar goed, is een manier om werkgelegenheid te scheppen toch ! Alleen de rijst was op, dus naar een andere winkel en geslaagd. Toen voor de stoelen. 2 week geleden had de accountant de prijzen opgevraagd, maar dankzij de inflatie, nu al weer verhoogd. Zo snel gaat dat ! Toen de matrassen ingeladen en moest het water nog worden gehaald. Water wordt verkocht in plastic zakjes van een halve liter. In een grote zak zitten 30 zakjes. En dan 10 pakketten, was een heel gewicht.

Donderdag even allemaal bij elkaar gezeten, de drankjes en koekjes uitgedeeld en het eten. We hebben met zijn allen de moeders ontzettend blij gemaakt. Voor het verdelen van de rijst en suiker hadden ze zelf wel een systeem. Er werden allerlei schalen , zakken en emmers aangedragen en alles werd eerlijk verdeeld. Prachtig om mensen zo blij te kunnen maken ! De moeders had ik uitgelegd dat het niet alleen een gift vn mij was, maar ook namens familie collega’s e.d. Dus namens de moeders allemaal ontzettend bedankt !

De volgend morgen zat ik aan het ontbijt en vertelde een huisgenote dat er 3 moeders voor mij waren gekomen. Ze kwamen als afvaardiging van alle moeders mij ( en jullie ) bedanken : You have overwhelmed us ! Prachtig ! In Ghana is het gebruikelijk om bij een gift persoonlijk naar het huis toe te komen om te bedanken. Tja, en houd het dan maar droog……..

Ook wil ik nog even aandacht besteden aan een ander project dat ook onder de zorg van de Salvation Army valt. In Duakwa is een school, alleen bestemd voor wezen en de allerarmsten. M.b.v. social workers wordt de thuissituatie bekeken, en onderzocht of er toch niet nog ergens een familielid is, die iets voor het kind kan betekenen. Als de situatie erg schrijnend is, dan wordt dit kind op deze school geplaatst en probeert de Salvation Army ze te helpen met schooluniformen, boeken en in het verleden ook met een maaltijd, zodat deze kinderen in ieder geval 1 fatsoenlijke maaltijd per dag kregen. I.v.m. minder inkomsten vanuit donaties e.d. heeft de Salvation Army de maaltijdvoorziening moeten schrappen. Ook hebben ze de onderwijzer, die rolstoelgebonden is, ondersteund bij deze baan en bij het toegankelijk maken van de school.

Deze keer heb ik nog een paar foto’s bijgesloten van de orthopedische werkplaats. Want het is toch wel erg fantastisch wat ze allemaal kunnen maken, met inferieure materialen en gereedschap.

En hiermee is een eind gekomen aan mijn fantastische tijd op het project. Heb ontzettend genoten van het werk, het pure contact, en de ongecompliceerde en ongeorganiseerde rust.. Maar ook de Ghanees beter kunnen leren kennen. Een Ghanees lacht en is blij van buiten, maar huilt van binnen . Zo omschreef een Ghanees zijn volk. Erg treffend.

Inmiddels is het zaterdag. Klaas Peter is heelhuids aangekomen en onze vakantie is nu begonnen. Deze site was bedoeld om jullie in contact te brengen met mijn belevenissen en project. Het project is nu afgesloten en dit is de laatste brief. Wij gaan nog even fijn vakantie vieren en komen over 2 week terug in Nederland.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor het lezen van mijn verhalen, voor jullie lieve reacties en hoop hierdoor Ghana en Nederland wat dichter bij elkaar te hebben gebracht.

Liefs van Marieke

Afgelopen dagen

Hallo lieve allemaal,

Afgelopen zaterdag ben ik nog even het dorp in geweest. Aangezien ik nu gewend ben aan wat er in de hoofdstraat te zien is, heb ik mijn aandacht verplaatst naar wat daar achter is. Heb daar met opzet geen foto’s van genomen, omdat ik nu met eigen ogen zag, hoe schrijnend de situatie is en ik me geneerde om dit vast te leggen. Heb het hierover gehad met een ghanese huisgenoot. Zij zegt: sommige mensen vinden dit prima. Ze zijn ook niet in staat om er iets aan te veranderen. De enige hoop is gevestigd op de kinderen. Als die in staat zijn om onderwijs te volgen en een baan te vinden, kunnen zij de familie ondersteunen in verbetering van de leefomstandigheden.

Met hun leefomstandigheden bedoel ik ‘woonruimte’, als het meezit, 4 muren en een dak, van wat maar voorradig is. Het drinkwater wordt nog met emmers uit de put gehaald. Als ze iets verkopen, bijvoorbeeld sinasappels, dan kan dat alleen een maaltijd opleveren. Kleding is een luxe-aanschaf. Sanitaire voorzieningen zijn er niet en afval ligt overal. Naast alle vrolijke kleuren, vriendelijkheid en hulpvardigheid, is dit ook Ghana.

Wat heb ik verder beleefd. Maandag, zouden dhr Hayford en ik naar een orthopedisch training center, hier 2 uur rijden vandaan. Doel was : op tijd vertrekken, om 8 uur. Om kwart over 8 kwam de chauffeur. Toen bleek dat we een lekke band hadden, dus vertrokken we een uur later. Een oefening in geduld, en geslaagd ! Na 2 uur compleet door elkaar te zijn geschut (ontbijt bleef erin hoor) door de slechte wegen, kwamen we aan bij het center. Het eerste wat ik zag, waren allemaal mensen, die het lopen aan het oefenen waren met 1 of 2 protheses. Tja, en als therapeut, maakt je hart dan een sprongetje. Aan het hoofd van dit centrum (in 1961 opgericht door een Nederlander, ja,ja) staat nu een katholieke zuster. Dit centrum biedt plaats aan ca 70 mensen, volwassenen en kinderen, voor revalidatie. Er is een supergrote orthopedische werkplaats, waar van alles wordt gemaakt op het gebied van beugels, aangepaste schoenen, protheses (armen en benen). Tevens is het een opleidingscentrum voor orthopedische instrumentenmakers. Ook doen zij m.b.v. een mobiele werkplaats consulten door het hele land. Patiënten kunnen ook van buiten op de fysio-poli komen, en daar zat me toch een kleurrijke mega rij ! Wat een geduld. Heel indrukwekkend !

En toen weer terug. Het is opvallend, dat als je hier ergens op bezoek komt, men niet gelijk met koffie of thee aankomt, zoals in Nederland, dus wij vertrokken met een lege maag. En dan maar hopen dat je iets tegenkomt onderweg. Mac Donalds kennen ze hier nog niet. Maar het lukte onderweg even te stoppen voor een blikje Fanta. Omdat ik dorst had, gelijk een paar slokken genomen, en dat was erg verstandig, want probeer maar eens op een ontzettend slechte weg een blikje drinken rechtop te houden en dan ook nog wat te drinken. Dus goed vooruit kijken, en als er weer een paar meter asfalt kwam, snel drinken. En toen ging het regenen. Eigenlijk veel te vroeg voor het jaar. Het werd er voor de chauffeur niet makkelijker op, want alle gaten vulden zich met water, en tja, dan zie je niet meer welk gat het diepste is en je dus juist niet moet pakken. Zo is alles een belevenis ! Maar veilig thuis aangekomen.

Dinsdagavond hadden we ons geplande multiculturele avondeten. ’s Middags zijn er nog extra aardappelen gehaald, wat dit soort producten kun je hier maar erg beperkt goed houden. Weer gekozen voor de opgebakken aardappels, wortels, worstjes e.d. Maar deze keer aangevuld met rijst en een saus. We waren met z’n elven, dus weer een bestekprobleem. Het toetje, ananas, hebben we maar met cocktailprikkers gegeten. Maar voor de 8-jarige dochter was het de eerste keer dat ze met bestek at, omdat normaal gesproken met de hand wordt gegeten. Dus dat maakte het extra speciaal.

Sinds woensdag heb ik nu een originele zelfgemaakte jurk van Ghanese stof. Een van de huisgenoten kan alles maken op haar handnaaimachine. Ik ben er erg blij mee ! Zelf kleding maken wordt hier veel gedaan, vandaar al die kleurige kleding in allerlei modellen. Je wijst maar iets aan en ze kunnen het maken.

In tegenstelling tot mijn vorige brief, toch nu nog eentje tussendoor. Morgen vier ik het afscheid met de moeders en kinderen dus daar zal ik in de volgende brief over vertellen. Dus nog even geduld. Dat was het eerst voor nu. En, zoals jullie hopelijk uitzien naar mijn verhalen, zie ik steeds uit naar jullie reacties en geniet hiervan, dat maakt het contact wederzijds.

Alle liefs uit Ghana !

Groet, Marieke

Ghana, toen en nu

Hallo lieve allemaal,

Weer bedankt voor de leuke reacties !

Aangezien ik wat problemen heb met het internet, kan het zijn, dat jullie even op de foto’s moeten wachten. Maar als jullie dit lezen, is het verhaal in ieder geval gelukt !

Vandaag is het 6 maart: dat betekent : Independence day in Ghana. En dat is een nationale feestdag. Misschien een mooie gelegenheid om wat te vertellen over het verleden en het heden in Ghana.

Ghana is in 1957 onafhankelijk geworden. Hiervoor was het een Britse kolonie. Maar wat ging daaraan vooraf.. .. Het begon met goud. De Portugezen wisten dat er een handelsroute met goud vanuit de woestijn naar Marokko liep. Ze vonden een kust waar ze goed konden ankeren en daar was inderdaad goud te krijgen. Zo werd ‘goudkust’ geboren. Later kwamen de Britten, Denen, Zweden en Nederlanders. Er werden forten gebouwd aan de kust, waaruit werd gehandeld. Vanuit deze handelsforten kwam uiteindelijk de slavenhandel op gang. Een van de bekendste forten, is die in Elmina, met ‘the door of no return’. Via deze deur werden de slaven naar de boten geleid, om vervolgens te worden verscheept naar o.a. de Verenigde Staten.

De eerste president heeft veel voor het land betekent. De economie lijkt gegroeid, Ghana exporteert o.a. : goud, cacao (probeer vooral eens de Tony Chocolonely – chocola uit Ghana, o.a. verkrijgbaar bij de Wereldwinkel) , hout,olie. De huidige president is minder geliefd. De situatie is nu zo, dat de rijken steeds rijker zijn geworden. Dit heeft ervoor gezorgd, dat het gemiddelde inkomen per Ghanees is gestegen waardoor de financiële hulp uit andere landen is afgenomen. De praktijk m.b.t. het inkomen is echter anders en erg schrijnend. Momenteel leeft 70 % van de bevolking onder de armoede grens. Dat betekent gebrek aan voedsel, kleding en veilige omgeving/huisvesting. De huidige president belooft van alles, maar maakt weinig waar. Mensen klagen over de slechte stroomlevering, waardoor bedrijven stil komen te liggen, minder omzet hebben en er ontslagen vallen. En in een land met al een erg hoog werkloosheidcijfer is dit zorgelijk. Waarop ik vervolgens vroeg: maar jullie hebben toch een democratie ? Maar dit is op papier: je wordt niet op een hoge functie geplaatst door je papieren, maar door je familie. En sjoemelen met de uitkomsten van verkiezingen is hier niet onbekend. Als je de Ghanezen vraagt naar een oplossing, zeggen ze: plaats deskundige mensen op de verantwoordelijke posities. Mensen die daadwerkelijk meer geven om de bevolking dan om zichzelf.

De kinderen die in de kliniek worden opgenomen, horen vaak tot de 70 %. Als de vader merkt, dat het kind gehandicapt is, verwijdt hij dit de moeder en gaat er vandoor. Ze moet zich dan maar zien te redden. De kliniek probeert ze hierbij te helpen. En dankzij het geld dat ik voor mijn jubileum van de collega’s en familie/vrienden heb gekregen, kan ik ook iets doen. Van het geld worden de matrassen die op de grond liggen opnieuw bekleed. Ook zijn er nu maar 4 stoelen voor de moeders. Er worden nog 4 stoelen aangeschaft en krukjes die zij gebruiken voor het wassen en koken. Het grootste bedrag wordt echter gebruikt voor het geven van een voedsel pakket, voor de moeders en kinderen, bestaande uit rijst, vis in blik, suiker , bakolie en water. We gaan dit volgende week kopen, geven het bij mijn afscheid dat we op donderdag houden en dan hoop ik jullie d.m.v. foto’s, hiervan te laten meegenieten. En aangezien speelgoed hier moeilijk te krijgen is, gaat Klaas Peter proberen nog wat mee te nemen, als hij vrijdag komt.

Nu nog even wat typerende situaties:

Hoewel ik nu al een aantal weken in Ghana ben, betrap ik me er op dat ik nog steeds geneigd ben om te vragen, hoe ver iets is, hoe lang je er over doet om er te komen, hoe laat we weggaan etc. Voor de Ghanees zijn dit lastige vragen als je geen horloge hebt. En je gaat weg als het je uitkomt. En hoe lang je er over doet, is niet belangrijk, als je er maar komt.

Een ander voorbeeld, was mijn probleem met het internet sinds donderdag. Ik besprak dit met dhr Hayford, dat ik het die ochtend weer had geprobeerd, maar zonder succes. Hij had de oplossing: keep on trying ! Heerlijk als je zo kunt leven.

Wat ook grappig is, is de situatie rond de televisie. Sinds woensdag doet de televisie in de kamer het niet. Het is zo, dat je per maand betaald, en dan komt er een monteur om de televisie weer in te schakelen. Hier wachten we al op sinds woensdag. Maar ik geloof niet dat iemand er zich druk om maakt, hij komt vanzelf.

Ook besprak ik met de lokale fysiotherapeut mijn zorg over de begeleiding en therapie van de kinderen als ik weg ben, en zij maar 2 dagen aanwezig is. Waarop zij antwoordt: er is geen probleem. We doen het al jaren zo, en iedere moeder gaat na het ontslag happy naar huis. Prachtig is dat: blij zijn met wat je hebt en niet kijken naar wat je mist.

Vanmorgen werden hier achter het huis een paar jongetjes letterlijk de (kokos)boom ingestuurd om de kokosnoten te kappen. Een gevaarlijke onderneming. Ik moest toch vooral even kijken en foto’s nemen vonden ze. En vervolgens kwamen er 2 jongetjes mij de kokosnoten brengen, want er moest gedeeld worden. Aan de jongetjes kon je echter zien, dat armoe troef was. Dus besprak ik, dat ik me hier ongemakkelijk over voelde, dat zij het meer nodig hadden dan ik. Maar zo moest ik het niet bekijken. Je deelt met elkaar, dat is geen issue maar een gewoonte. Misschien kunnen wij nog wat leren van deze heerlijke eenvoudige normen en waarden. .

Ook waren we gister in een achteraf winkeltje, toen de stroom uitviel. Het was aarde donker. Niemand zei of riep wat. Iedereen bleef rustig staan, totdat er iemand naar buiten was gelopen om de generator aan te doen en toen ging het leven gewoon weer door.

Hoop dat jullie net zoveel plezier beleven aan het lezen, als ik aan het beleven en schrijven. Misschien komt het volgende verhaal iets later, zodat ik dan het project ook in het verhaal kan afsluiten.

Liefs en groeten uit Ghana !

Marieke

Een update !

Hallo lieve allemaal !

En hier is weer het volgende verhaal.

Doordat ik probeer 2 x per week een verhaal te schrijven, zorgt dit ervoor dat ik scherp blijf om aandacht te hebben voor wat er om me heen gebeurt. En dat is best lastig, als je al aardig gewend bent.

Wat de namen van de tweeling betreft : Juliet en Judith. Tevens zijn er nog lokale namen aan toegevoegd, waarin de ‘opa’ vernoemd is. En ik dus niet. Ze hebben al moeite genoeg met mijn naam. Dus hebben ze besloten om mij maar : “vrijdag “ te noemen, naar mijn geboortedag.(heb dit wel even moeten opzoeken. Hoop dat het klopt) In de lokale taal , Twi, is dit: Efua, staat voor vrijdag: Efieda. Ik vind het prima !

Het aantal kindjes in de clinic is nu toegenomen tot 14. Volle bak dus. Er is een kindje van 4 weken opgenomen met klompvoetjes en hydrocephalus (waterhoofd). Dit kindje heeft inmiddels al de aangepaste schoentjes. Ook is er een doofstom meisje van 9 opgenomen. Z ij heeft cerebral palsy, alleen de benen zijn aangedaan. Ze heeft nog nooit kunnen lopen. Wel hebben ze een rolstoel voor haar geregeld. Maar haar dus ook veel moeten tillen. De vader was van ziekenhuis naar ziekenhuis gegaan, maar kreeg steeds het verhaal dat er geen medicijn /behandeling voor is. Nu hoorden ze van de clinic en is het meisje opgenomen. Zij komen van ver en ze is hier met haar oma. Nu ze gestimuleerd wordt, zie je haar per dag vooruitgaan. Het lukt haar nu ook om zelf met de rolstoel te rijden, wat haar meer vrijheid geeft. Dat hadden ze nog niet bedacht om met haar te proberen. Doel is nu: opheffen van de contracturen, die ontstaan zijn. Tevens zijn er achterspalken aangemeten en hopen we dat ze m.b.v. krukken in de benen kan. Dat gaan we volgende week proberen. Ook is een meisje opgenomen, met cerebral palsy, a.g.v. de bevalling. Het kindje lag in een stuitligging, en er was geen dokter aanwezig bij deze bevalling die erg zwaar was, waardoor er zuurstoftekort is opgetreden.

Ook deze week nog even uitgebreid bij de orthopedische werkplaats geweest. Ze maken hier mooie dingen. Maar er is steeds een tekort aan materiaal en goed gereedschap. Wat materiaal betreft : leer, gespen, haakjes, rubber voor de zolen etc. En gereedschap: snijmes, gaatjesknipper etc. De mallen voor de schoenen zijn gemaakt van hout of van plastic. Zie de foto’s. Ook is deze werkplaats niet aangesloten op het aggregaat van het health center, dus als er geen stroom is, wordt het lastig om de machines te gebruiken. Sommige personeelsleden van de werkplaats hebben een beperking: doofstom of mobiliteitsprobleem. Dus een mooi voorbeeld van integratie.

Ook heeft dit rehabilitation clinic plannen voor de toekomst. In 2013 is men al begonnen met de bouw voor een nieuwe kliniek. Deze is specifiek bedoeld voor de revalidatie van kinderen met een cerebral palsy. Op bijgevoegde foto is te zien hoe de bouw (niet) gevorderd is sinds 2013. In de plannen zijn tevens klaslokalen opgenomen en wat personeel betreft: o.a.: een fulltime fysiotherapeut, logopedist en iemand om onderwijs te geven. Want nu is het zo, dat als de kinderen zijn opgenomen, ook school stil staat. Het is ook de bedoeling dat de slaapaccommodaties verbeterd worden. Nu is de grootste slaapzaal, zoals te zien is op de foto, voorzien van 8 bedden. Moeders slapen met hun kind in een bed, dus 16 personen in deze kleine ruimte.

Ook heb ik nog wat foto’s toegevoegd over de wegen hier. De wegen zijn erg slecht. Veel gaten, dus het verkeer slingert van links naar rechts om de kuilen en gaten te ontwijken. Meestal gaat dit goed, maar soms ook niet, als een auto te zwaar beladen is, en dus klem komt te zitten in een gat. Men houdt zich hier dus niet bezig met ‘zorgpaden’, maar er zijn wel zorgen om de paden. Maar toch wenst Duakwa iedereen een : safe journey !

De stroomvoorziening, is elke dag weer een verassing. Je weet nu wel al, dat als er overdag stroom is, zitten we waarschijnlijk vanavond weer zonder. Of andersom. Maar een hele dag stroom, heb ik nog niet meegemaakt. Gisteravond hadden we geen stroom, en hebben toen lekker buiten kunnen zitte, want geen licht, betekent : geen muskieten. En het was volle maan, en dan is het erg helder buiten. Heerlijk ! Vandaag hebben we weer een regenbui gehad. Alleen frist her er niet van op, maar wordt er alleen maar benauwder op. Heb gemerkt, dat je zelfs op je onderarmen kan zweten !

Merk nu dat de tijd erg snel gaat, want volgende week is al weer mijn laatste week hier op het project. En dan is er voorlopig geen opvolger helaas. Maar goed dat is niet anders.

Voor zover weer even verslag uit Ghana !

Hoop dat alles goed gaat met iedereen !

Liefs, Marieke

Belevenissen

Hallo lieve allemaal !

Weer bedankt voor de leuke en lieve reacties ! Fijn dat jullie dit met plezier lezen !. En nu is het weer tijd voor een nieuw verhaal.

Donderdag even heel stoer, alleen het dorp in geweest. Fout tijdstip, want de school kwam net uit. En je raadt het al, direct een hele sliert giechelende kinderen achter mij aan. Voordeel was, dat ze me wel konden wijzen, bij welke shop ik moest zijn, maar toen was ik er ook wel klaar mee. Je kunt ook niet gewoon groeten en doorlopen. Mensen willen altijd even weten hoe het met je gaat, en waar je logeert e.d. Gelukkig had ik me deze keer wel ingesmeerd tegen de zon, want even naar het dorp, is niet even op zijn Hollands. Toch is al die levendigheid leuk. En zo zie je van alles langskomen. Wist je dat je zelfs een naaimachine op je hoofd kan dragen ? (was te laat voor een foto, helaas )

Vrijdagwas een gewone werkdag. Wel zijn er wat verschillende opvattingen over werken. Vanmiddag was de assistent ook in de oefenzaal, ging zitten en viel in slaap. Ik was de enige die dit vreemd vond. Maar goed voor hem, dat hij geen tijdsregistratie hoeft bij te houden.

Dit weekend staat in het teken van de naamgeving van de tweeling, de kleinkinderen. Het wordt dan de eerste keer dat de tweeling aan iedereen geshowd gaat worden.

De voorbereidingen begonnen al op vrijdag. Iedereen vroeg op om de grote hoeveelheid was te doen. Ook zouden er allerlei familieleden komen om te helpen koken. Aan het eind van de middag kwam de oudste dochter met het busje. Openbaar vervoer is hier prima geregeld, veel busjes en taxi’s. Ik zag haar over de oprit aan komen lopen en dacht………..zie ik dat goed ? Ze had een geit bij zich. Die heeft gezellig met haar een uur in het busje gezeten. Toen had ik al het vermoeden, dat deze geit niet bleef logeren. En inderdaad, stond de geit op het menu voor het feest. De messen werden gescherpt en daar ging de geit ! Ik kon het niet nalaten om hier wat foto’s over toe te voegen.

Zaterdag was het feest gepland voor de naamgeving. Vanaf 8 uur druppelden de eerste gasten binnen. Allemaal netjes gekleed. Sommigen in de traditionele kleding. Er was een soort pastoor die een kleine dienst leidde. De kinderen kregen hierbij een dopje water en Fanta aangeboden: symbool van eerlijkheid en geluk. Verbaasde me er over dat de televisie gewoon aan bleef staan, kon je ondertussen sport volgen. Niemand die zich hier aan stoorde, maar ik moest op mijn handen zitten, om niets te doen. Ook vind iedereen het heel normaal dat er tijdens zo’n dienst getelefoneerd wordt. Raar om te zien, dat zo’n man in traditionele kleding opeens zit te telefoneren. Maar ik weet zeker dat er geen ingebouwd zakje is voor het mobieltje. Gelukkig hadden we tot 11 uur stroom, want met 20 man in een kamer is een ventilator wel prettig. Daarna was het feest met muziek. Voor iedereen was er eten en drinken. Een gezellige boel !

Van zaterdag op zondag bleven er nog zo’n 20 mensen slapen, dus dat vroeg wat organisatie vanmorgen om op tijd klaar te zijn. Want vandaag was er een kerkdienst waarin de tweeling ook aan de gemeente werd voorgesteld. Toen moest iedereen in de auto. Met 4 vrouw op de achterbank bij 30 graden is een uitdaging. De dienst begon om half 9 en was om 11 uur afgelopen. Zo’n kerkdienst met allemaal zingen en dansen is gewoon een feest. Iedereen laat zich lekker gaan. Mooi om zoiets mee te maken. Allemaal heel ongedwongen.

En nu is het al weer zondagmiddag. De tijd vliegt. Nog 2 weken en dan zit het er hier al weer op. Probeer zo veel mogelijk in me op te nemen en vooral ook de mooie en positieve dingen mee te nemen. De minder mooie dingen maken je bewust van de voorrechten en vanzelfsprekendheid waar wij in Nederland mee te maken hebben. Vind het nog steeds een voorrecht om beide te mogen zien en beleven !

Weer alle goeds en gezondheid gewenst voor iedereen in Nederland. En wees zuinig op elkaar !

Liefs Marieke

Cultuurverschillen

Hallo allemaal !

Regelmatig komen er dingetjes voorbij die hier anders werken dan bij ons.

Zo eet men, waar en wanneer men wil, maar dus niet met elkaar. Volgens afspraak zou ik afgelopen weekend koken. De voorafgaande week had men al geregeld dat de benodigde aardappels in huis werden gehaald. Die moesten uit het dorp verderop komen. Zaterdag gezamenlijk naar de markt in Swedru gegaan voor de noodzakelijke dingen voor de maaltijd. Maar ja, hoe maak je een Nederlandse maaltijd in Ghana. Eerst kwamen we bij een vleeskraam, waar het vlees lekker buiten lag, onder de vliegen, en de slager trots vertelde dat de koe gister was geslacht. De koeienstaart hing er nog aan. Mmmmm, toch maar geen vlees. En groente: ik kon kiezen uit tomaten, tomaten, tomaten, uien, pepers of wortels. Het laatste dus. Voor vlees lukte het bij een winkeltje bevroren worstjes te kopen. Weer thuisgekomen, was er weer geen stroom, dus de worstjes waren snel ontdooid. De aardappels eerst gekookt en later opgebakken met groente en salade van tomaat. De maaltijd stond binnen een uur op tafel. Oh ja, en een toetje: dat werd verse ananas. De familie was voor de zekerheid ook met hun standaardmaaltijd begonnen, al om 2 uur, want anders was het om 6 uur niet klaar. Afspraak was : op z’n Hollands, dus gezamenlijk aan tafel, met z’n negenen. Aangezien men hier altijd met zijn handen eet (en wel de rechterhand !) was vorken gelijk een probleem. Maar met een lepel lukt het ook. Dat je dan ook aan tafel blijft zitten tot iedereen klaar is, was ook nieuw. Afgesproken, dat we dit nog een keer over gaan doen. Want wat vonden ze de aardappels lekker !

De televisie is hier eg belangrijk. Staat de hele dag aan, als er stroom is. Grappig is, dat er om de 2 uur een melding komt: gezondheidswaarschuwing: u kijkt al 2 uur televisie. Zou dit het grootste gezondheidsprobleem zijn hier ?

Als er een begrafenis is, dan worden de kleuren rood en zwart gedragen.

Er wordt regelmatig gevraagd, waarom ik mijn trouwring rechts draag. Ja, weet ik eigenlijk ook niet.

Als een baby wordt geboren, krijgt hij eerst de naam van de dag: bijv maandag of dinsdag. De baby blijft voorlopig binnen. De ouders bepalen wanneer de baby naar buiten mag en aan iedereen geshowd gaat worden en dan krijgt de baby pas een naam. Soms pas na 3 maand. En dan wordt er een feest gegeven.

Zwangerschapsverlof kennen ze niet voor de bevalling. Je werkt tot je bevalt. Daarna heb je nog wel verlof.

Badderen doet iedereen hier minimaal 2 x per dag. Ook is men erg netjes op kleding.

Zowel mannen als vrouwen strijken hier.

Ik heb hier nog niemand zien roken.

En van alles wordt op het hoofd gedragen: soms zelfs gasflessen !

Drinkwater wordt verkocht in plastic zakjes van een halve liter.

Iedereen helpt hier iedereen. Ook financieel. Dan weet je, dat als jij het moeilijk hebt, mensen jou ook zullen helpen.

Als schoonheidsideaal geld hier: hoe dikker hoe mooier. Dat is een teken van welvaart, je kan genoeg te eten kopen. Ze doen dan ook erg hun best om mij zoveel mogelijk te laten eten, zodat Klaas Peter straks kan zien, dat ze goed voor me hebben gezorgd.

En met pensioen ga je hier op je 60-ste. Maar de levensverwachting ligt rond de 70.

Zo, dat waren even wat cultuurverschillen die in de loop van de weken voorbij zijn gekomen. En oh ja, je hebt geen stroom nodig om te wassen, als je geen wasmachine hebt. En wat het water betreft: de Ghanezen berusten hier makkelijk in, want ze weten, dat het wel weer komt. En dan kan je weer wassen. Heerlijk als je niet overal een punt van kunt maken !

Dit was het weer voor nu. We hebben de hele dag geen stroom, dus ik moet dit snel afmaken, anders kan ik het niet meer zien.

Weer alle liefs uit het prachtige Ghana !

Marieke

De Rehabilitation Clinic

Hallo lieve allemaal !

Allereerst Iedereen ontzettend bedankt voor de leuke en lieve reacties die jullie geplaatst hebben bij de verslagen !

Deze keer wat uitgebreide informatie over het werk. De rehabilitation clinic valt onder de Salvation Army Health Center. Zij bestrijken een groot gebied. In het Health Center komen dagelijks zo’n 70 patiënten naar de poli. Dit Health Center heeft vooral een regionale functie. Bij complexe problemen worden patiënten doorverwezen naar Swedru, een grote plaats hier ca 20 km vandaan met een groot ziekenhuis.

De rehabilitation clinic is vrij uniek, en de patiëntjes komen soms van ver. Ze blijven minimaal een maand en worden samen met hun moeder of oma opgenomen. Ze moeten hier een bijdrage voor betalen en zorgen zelf voor het eten, schoonmaken en de was. Er zijn 3 slaapkamers, waar ze met de kinderen verblijven, met minimale voorzieningen. Momenteel zijn er 12 kinderen in de leeftijd van 3 week tot 14 jaar. Er is dagelijks een assistent aanwezig, die helpt bij het omdoen van spalken e.d. en met de kinderen oefent en speelt. De lokale fysiotherapeut (zeer ervaren) is hier 2 dagen in de week, is verantwoordelijk voor de kliniek en de poli. Nu ik er ook ben kan er meer therapie geboden worden. De middelen zijn: vooral veel oefenen. We hebben een loopbrug, rollators (van hout) 2 looprekjes en ik ontdekte nog een ‘statafel’ . De kinderen die problemen hebben met het zitten hebben een speciale stoeltje, waarin ze gesteund kunnen zitten voor stimulatie en eten. Deze worden gemaakt in de orthopedische werkplaats. Ook de houten krukken, spalkjes(van pvc-buis) en aangepaste schoenen komen hier vandaan. Van de OIM had ik heel wat leer gekregen om mee te nemen en dit kwam erg goed van pas. Het is lastig en duur om hier goed en dik leer te krijgen en schoenen slijten snel. Ook rubber voor zolen is schaars. Kortom, de materialen en middelen zijn beperkt, omdat de kliniek grotendeels draait op sponsoring.

Het grootste deel van de opgenomen patientjes heeft een Cerebral palsy of klompvoetje(s). Wanneer je als 6-jarig cerebral palsy patientje tot nu toe alleen maar hebt kunnen liggen en een beetje zitten is er een lange weg te gaan. Vaak worden deze kinderen verstopt, uit schaamte of onmacht. In de dorpen zijn contactpersonen die de kinderen verwijzen opsporen en naar de poli verwijzen. Als opname nodig is voor intensieve therapie dan wordt door de therapeut geadviseerd en is de beslissing aan de familie. De behandeling van de kindjes met klompvoetjes bestaat uit het geven van nachtspalkjes en voor overdag schoentjes, die m.b.v een soort stangetje met elkaar verbonden zijn om de juiste stand te stimuleren. En met succes ! Maar wonden is ook een probleem, als gevolg van kruipen en slechte hygiëne. Tot zover over de kliniek. De bijgevoegde foto’s vertellen hun verhaal.

Maar hoe gaat het nu met mij ? Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin ! Geen gedoe over rapportages (hoewel ik voor mezelf wel steeds aantekeningen maak) , geen tijdsregistratie, maar puur om waar het in ons vak eigenlijk over gaat, maar wat we onderweg een beetje kwijt dreigen te raken in ons overgeorganiseerde Nederland. En nog steeds goed gezond !

Ik hoop dat het jullie allemaal nog steeds goed gaat in Nederland en de lieve groeten !

Marieke

P.S. Wordt het in Nederland al een beetje lente ?

Een gewone dag in Duakwa (vlakbij Swedru)

Hallo,

Zoals jullie gemerkt hebben, waren er bij de laatste brief geen foto’s. Het modem dat ik in Accra had gekocht was niet de juiste provider voor deze regio. De brief lukte nog net. Ik ben nu in het bezit van een ander modem en dit gaat nu super ! Dus hoop dat het nu ook met de foto's lukt.

De afgelopen dagen zijn eigenlijk werkdagen geweest.

De dagen beginnen hier vroeg, rond 5 uur/half 6, want dan is het nog niet zo warm en gaan de kinderen richting school. Voor mij begint de dag om 7.30. Bij de kliniek beginnen ze dan de dag met zang en meditatie en evt mededelingen. Religie is ontzettend belangrijk hier in Ghana. En dat heb je te respecteren. Maandag was een moeilijke start, want er was dit weekend een medewerker van de kliniek overleden. Als iemand hier overlijdt, blijft hij soms wel 1-2 maand in het mortuarium, totdat de familie genoeg geld bij elkaar heeft geschraapt voor de begrafenis. Niks verzekering dus.

Ook was het vanmorgen wederom douchen op zijn Ghanees, oftewel, we zitten al 2 dagen zonder stromend water. Wel is er een groot reservoir op het terrein, wat dit grote gezin van water voorziet. Dit wordt in emmers aangeleverd (een meisje draagt dat op haar hoofd naar binnen) en in een grote drum bewaard. Douchen is dan dus, gieten vanuit een emmertje. Ook stroom is er tegenwoordig vaker niet dan wel. Merk nu al dat ik niet meer denk: oh, de stroom valt uit, maar : yes ! we hebben stroom !

Om 8 uur heb ik mijn ontbijt, dat meestal bestaat uit witbrood. Maar vanmorgen ‘Brinta”, eindelijk vezels ! Ook niet gezellig met zijn allen om de tafel. Hier eet je waar en wanneer je wilt en speelt privacy een belangrijke rol. Ghanezen zijn overigens geen ontbijters. De laatste dagen heeft mijn ‘gastheer’ mij wel gezelschap gehouden, want hij wilde eens ondervinden hoe dat voelt: ontbijten.

Dan naar de kliniek. De maandag en donderdag zijn ook de dagen dat er op de revalidatieafdeling een soort poli wordt gehouden. Deze maandag was het rustig, maar 7 patiënten. Ondertussen een begin gemaakt in de kliniek, waar de 10 kinderen er al klaar voor waren. De moeders doen ontzettend hun best om mij de lokale taal : Twi, te leren, maar helaas, nog weinig succes! Zo moeilijk ! De leeftijd van de kinderen loopt uiteen van 3 weken, tot ca 14 jaar. De behandeling bestaat uit veel oefeningen doen, soms samen met de moeders. Het voornaamste doel is: hoe kun je deze kinderen aan de loop krijgen, want een rolstoel, rollator of rekje, is geen optie in deze omgeving of in combinatie met taxi of busje. Ze hebben bijv lange beenspalken, gemaakt van pvc-buis. Het lopen zal echter niet voor elk kind haalbaar zijn. De ouders komen namelijk niet snel met een gehandicapt kind naar een kliniek. En als ze al 7 jaar zijn en erg spastisch, is dit niet makkelijk. Er is elke dag een assistent aanwezig die met de kinderen oefent en speelt. De reguliere therapeut komt gewoonlijk 2 x per week, maar ik ben er nu elke dag. De achterspalken e.d. worden in de orthopedische werkplaats gemaakt. Ook worden hier stoeltjes gemaakt om het zitten te trainen. Foto’s hiervan komen nog wel hoor !

De lunch is hier altijd een warme maaltijd, iets met rijst of noedels. In de middag nogmaals naar de kliniek en de werkdagen sluiten hier rond 14.30. En dat is bij deze temperatuur wel prettig.

Het avondeten is vaak een plaatselijk groente, die nogal zacht wordt gekookt. Voor mij worden gelukkig niet te veel kruiden toegevoegd. Vis en kip zijn de favoriete vleessoorten. Toetjes of andere zoetigheid zie je hier niet, want dat is een luxe, maar sinds ze doorhebben dat ik veel van fruit houdt, staat er regelmatig verse ananas of sinasappel bij het eten. Heerlijk ! Het lokale eten, dat wordt gestampt tot een soort deegbal en met saus wordt gegeten, hebben ze mij met opzet nog niet laten proberen, omdat ik dat niet gewend ben. Dat houd ik dus nog te goed.

Om half 7 is het hier donker. Dan is het ook niet wijs om nog buiten te zitten i.v.m. de muskieten. Dus dan hangt de hele familie lekker op de bank naar televisie te kijken. Lekker ontspannen. En omdat de dag vroeg begint, gaat iedereen op tijd naar bed.

Zo zien mijn dagen er momenteel uit. We gaan vrijdag nog even kijken of ik ook wat kan betekenen voor de gewone kliniek. We zullen zien.

Dat was het eerst weer voor vandaag. Hoop dat met jullie in Nederland alles goed gaat !

Groetjes van Marieke